ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ....

  Περιπλανιέμαι για ώρες μέσα σε μια αλλόκοτη βροχή από γιατί…..Οι σταγόνες τους πέφτουν πάνω  μου δυνατά και αποφασισμένα..Στεγνώνουν πάνω στο δέρμα της ύπαρξής μου με στυφή γεύση…Και με αναγκάζουν να κλείσω τα μάτια…Μα εγώ βλέπω μέσα από την σιγουριά του διχασμού…Το μέλλον της ψυχής μου εκεί, θολό από πάντα….Μια αχνή ομίχλη αργά ξεδιπλώνει και μου απλώνει δειλά το χέρι της…Της το δίνω κι εγώ διστακτικά….Και βαδίζουμε σιγά σιγά μαζί..Για να συναντηθούμε και πάλι….Ξανά….Στο γνωστό σταυροδρόμι….Εκεί που το πρέπει, πρέπει να διαλέξει το μπορώ…Και το μπορώ να μπορέσει να αγνοήσει το θέλω….Για να αρχίσει και πάλι μια απεγνωσμένη βροχή από γιατί…..

Προσοχή!!!! ΑΝ--θρωποι!!!

Θα σε προσεγγίσουν με χαμόγελο, συμπάθεια, επιδερμική ευγένεια.....

Θα σου ‘’ανοίξουν’’την καρδιά τους για να μπεις σε μια ανύπαρκτη θέση…

Θα μεταφράζουν την δική τους ανάγκη για συντροφιά, σε δήθεν πολύτιμη φιλία..

Κρύβοντας έντεχνα, προσεκτικά και πονηρά το μαχαίρι στον κόρφο της κακοήθειας τους…..

Τόση είναι η κενότητα τους, η ανάγκη τους για επίδειξη και ακροατήριο που θα ακούει τις ανούσιες και εκκεντρικές αγορεύσεις τους, τόση η αξιολύπητη ανοησία τους, που θα σνομπάρουν, θα  ζηλεύουν και θα κριτικάρουν οτιδήποτε όμορφο και ανώτερο υπάρχει γύρω τους.…

Τόσο ανύπαρκτη η δήθεν αξιοπρέπεια τους που δεν θα διστάσουν να δηλητηριάσουν εκείνους που δεν τους αποδέχονται, δεν τους ‘’μοιάζουν’ και δεν μετονομάζουν  την διπλωματία και την διπροσωπία ως δήθεν κοινωνικότητα...Θα είναι πάντα οι ''αδικημένοι''', τα ''θύματα'' της ίδιας της υποκρισίας τους....

Κι αν σωπαίνεις στωικά , θα υποτιμήσουν την αντίληψη σου και θα κοστολογήσουν  προς συμφέρον τους την υπομονή σου..Μέχρι να σε βγάλουν από τις αντοχές σου , μέχρι να σε κάνουν να συνειδητοποιήσεις τον οίκτο σου για την κατάντια τους και να τους στείλεις εκεί που από πάντα ανήκουν …Στο γυάλινο κλουβί της ψευτιάς και της ματαιοδοξίας τους….

Θα σε αναγκάσουν ακόμα και να πέσεις στο επίπεδό τους και να τους ευχηθείς να συμπορεύονται με ανθρώπους που τους μοιάζουν…που θα τους χρησιμοποιούν και θα τους απορρίπτουν , όπως τους αξίζει…Που θα τους ρίξουν στον πυρήνα της αναξιοπρεπούς μοναξιά τους….Γιατί υπάρχουν δύο ειδών μοναξιές...Αυτή που επιλέγεις, και στέκει αγέρωχη μέσα στην καρδιά σου, κι εκείνη που σου επιβάλει η κακοήθεια και υποκριτική υπερηφάνεια σου....

Και γιατί ( ευτυχώς)  στην ζωή ο καθένας παίρνει αυτό που του αρμόζει.….Και θερίζει τις θύελλες που ο ίδιος έχει σπείρει …..Εκτός κι αν κατά τύχη στον φτηνό του μονόδρομο συναντήσει εκείνη την υπέροχη και μεγάλη άγνωστη λέξη, την ΣΥΓΝΏΜΗ!!!..

Γυάλινος ιστός. . .

Κουλουριασμένη μέσα στον ιστό μου....φτιαγμένο περίτεχνα μα αδυσώπητα από γυάλινες ελπίδες....
Να αναποδογυρίζω καράβια-ενοχές μέσα στους κύκλους του.....
Να αναβάλω το φεύγω, το βλέπω, το νοιώθω μου.....Και να εισβάλλω σε αναδρομές που μόνο να ραγίζουν τα γυαλιά του καταφέρνουν....
Πρέπει να χωρέσω μέσα τους τις νύχτες και τις μέρες μου, να χάσω τον δρόμο , για να βρω εμένα. . . Να φορτώσω τα άλλοθι σε βαριές βαλίτσες, τα πρέπει στην χαμένη μου ζωή, το αύριο στην ελπίδα.....Την αληθινή...όχι την γυάλινη....
Αυτήν που μπορεί να πονάει, μπορεί να βαριανασαίνει, μπορεί να σκεπάζει με υγρό σεντόνι τα μάτια και τους  τους εφιάλτες της, μα τουλάχιστον είναι δική μου....
Ποτέ δεν θα θα με αφήσει να με χαρίσω, να με δανείσω, και  με την λήθη να στριφογυρίσω.....
Το μόνο που ζητάει είναι να την αφήσω,... να σπάσει σε πολλά κομμάτια τα γυαλιά κι από τον ιστό της θολής μιζέριας στο φως να ξεμυτίσω......