Πέρα από την οδύνη...Όλα είναι χρόνος....

Όχι....Ο πόνος δεν μας κάνει μόνο ανθεκτικότερους και σοφότερους..
Δεν τροφοδοτεί μόνo το σώμα και το μυαλό μας με δυνατές άμυνες και αντιστάσεις..
Πολλές φορές προχωράει παραπέρα,αγγίζει την νοητή γραμμή ανάμεσα στο νου και την ψυχή μας, γεφυρώνει το δυνατό με το αδύναμο, το κατανοητό με το ακατανόητο,το σκληρό με το ευάλωτο...
Έχει την θαυμαστή ικανότητα, αν εμείς του το επιτρέψουμε, να εναρμονίσει τέλεια την καρδιά με την λογική μας, το θετικό πείσμα με τον άκρατο εγωισμό μας, και να μας κατευθύνει σε φωτεινά μονοπάτια...
Γιατί το φως υπάρχει πάντα γύρω μας αλλά και μέσα μας..Αρκεί να στρέψουμε επίμονα το βλέμμα μας προς το κατακάθι της ψυχή ςμας,  να αντέχουμε να αντιμετωπίσουμε τα καταχωνιασμένα πάθη μας, τα εκούσια η ακούσια λάθη μας, τα επίπονα τραύματά μας...
Αρκεί να απελευθερώσουμε τις κλειδωμένες αισθήσεις μας, και  να αποκτήσουμε εμπιστοσύνη στο Θείο Σύμπαν...
Μόνο τότε ανακαλύπτουμε την απόλυτη αλήθεια μας, μόνο τότε αγγίζουμε την αληθινή αυτογνωσία και μόνο έτσι βαδίζουμε πέρα από την οδύνη της ύπαρξής μας.....
Και ο μόνος που μπορεί να καταπνίξει την οδύνη, ό μόνος που μπορεί να κάνει delete στην λέξη πόνος, είναι ο χρόνος......

Πάντα μια φυγή....

Τα ταξίδια της ψυχής είναι αναρίθμητα και απρόβλεπτα πολλές φορές...Ανεβαίνεις στο τρένο της φυγής και αφήνεσαι στο όνειρο και στην παραζάλη του..
Μουλιάζεις στους πόθους και ξεχνιέσαι..Και αφήνεσαι..
Σαν αργοπορημένη ανατολή χασμουριέσαι νωχελικά και πιάνεις βάρδια ανάμεσα στα σύννεφα του μυαλού σου...
Κι όταν φτάσει το σούρουπο, όταν το ανεκπλήρωτο αρχίσει να βροντάει στην καταιγίδα του, παίρνεις παραμάσχαλα το πισωγύρισμα και πιάνεις πάλι θέση στην ουρά της αναμονής...
Για μια καινούρια αυταπάτη, για μια ακόμα επιστροφή.....
Πάντα η φυγή ήταν για μένα μονόδρομος...
Πνευματική ,μέσα από στίχους, κείμενα, μουσικές...
Ουσιαστική, μακριά από την βαρειά πραγματικότητα, από τετριμένες εικόνες, από βαρύγδουπα λόγια και υποσχέσεις που ποτέ δεν συναντήθηκαν, από μολυσμένες η βαλτωμένες σχέσεις...
Ποτέ δεν άντεχα το προβλέψιμο, το πάγιο....Τον γνώριμο χτύπο του τέλους, την χλιαρή αγκαλιά της συνήθειας, τα ''αναγκαστικά''ψέματα της απόρριψης...Και πάντα διάλεγα τον δικό μου πόνο, αυτόν που εγώ προκαλούσα στον εαυτό μου, αυτόν που εγώ έπρεπε μόνη να κουβαλήσω, ακόμα κι όταν κατάφερνα να τον κρύβω καλά μπροστά στα φώτα και πίσω από αυτά...
Άλλωτε με βαρύ τίμημα, άλλωτε πιο εύκολα, πιο ''βολικά'...
Τώρα όμως?....Δεν μπορώ να επιλέγω τις φυγές....Δεν μπορώ να σπάσω την πλεγμένη με ψιλό βελονάκι φυλακή μου...Δεν μπορώ να πάρω κανένα τρένο, με η χωρίς επιστροφή, κανένα πλοίο, κανένα σύννεφο....
Γιατί δυο γαλανά ματάκια με κοιτάνε γελαστά , μα και υποψιασμένα ταυτόχρονα..
Γιατί εγώ πρέπει να είμαι ο καθρέφτης τους, η ζεστασιά τους, η προσδοκία τους στην χαρά, στην αγκαλιά, στον πόνο, στις απορίες τους, στο ίδιο τους το μέλλον...
Τι κι αν εγώ δεν είχα ποτέ μια τέτοια ζεστασιά, τι κι αν εγώ δεν είχα ποτέ απαντήσεις στις απορίες  μου, μια αγκαλιά στον παιδικό μου πόνο,έναν καθρέφτη καθαρό που θα ήθελα να βλέπω μέσα του το παιδικό μου γέλιο...
Το δικό του μέλλον πρέπει να είναι και δικό μου...Η δική μου αγκαλιά δική του φωλιά, τα δικά του όνειρα καθήκον μου να φαντάζουν χρωματιστά και πραγματοποιήσημα...
Ετσι πρέπει να αφήνω στην άκρη τις φυγές μου, τις εκδρομές που τόσο έχει ανάγκη η ψυχή μου, τις αγκαλιές που τόσο ποθεί το κορμί μου, μέχρι αυτά τα γαλανά ματάκια να μπορέσουν να δουν κατάματα την δική τους πορεία,.μέχρι να επιλέγουν να κοιτάνε τον δικό τους καθρέφτη, μέχρι να κρατάνε σφιχτά και με σιγουριά τα δικά τους όνειρα ,μέχρι να ποθήσουν την δική τους φυγή για να ελευθερώσουν έτσι και την δική μου....