Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2015

ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ




Ρώτησα: Σε ποιο σκοτάδι θέλεις να χαθείς;

Απάντησε: Στο πιο βαθύ...Στο δικό σου...

Κι εκεί χάθηκε.....


Δευτέρα 8 Ιουνίου 2015

OI ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ ΣΤΙΧΟΙ..




Παραπατάνε  οι στίχοι μου πάνω στα πλήκτρα...
Με δυσκολία αναπνέουν τα νοήματα...
Άλλες φορές ζητούν την απομόνωση, κι άλλες φορές το ζευγάρωμα με άλλα μάτια...
Άλλα βράδια την απόλυτη σιωπή, κι άλλα την φλυαρία με άλλα στόματα....
Απύθμενη η λήθη που γυρεύουν...Να βουλιάξουν μέσα της ..να τους καταπιεί, να τους λυτρώσει..
Να την δαμάσουν, να την ελέγξουν, να την καταστήσουν δεδομένη...
Αμφίρροπη η διάθεση τους για αναγνώριση..Τα αριστουργήματα τα έγραψαν κάποιοι άλλοι...Ασύγκριτοι...ημίθεοι στο πνεύμα...παντοτινοί στις μνήμες μας..
Οι δικοί μου στίχοι είναι αερικά, αποδημητικά πουλιά, με φωλιές τις άνυδρες καρδιές και τις βαθιές αισθήσεις...
Οι δικοί μου στίχοι είναι απλή συνωνυμία, ανάγκη για διαίρεση, ελάσσονες συγχρονισμένες νότες πάνω στο πεντάγραμμο του ψυχισμού μου...Του δικού μου...Του δικού σου....Των δικών τους..
Όσων έχουν το σθένος της υποταγής στην αιωνιότητα της έμπνευσης..
Και το πάθος της αναχώρησης από τους χρησμούς του πλήθους..
Από το αβυσσαλέο, ανέραστο πλήθος που με φόντο την αδιαφορία,  ακονίζει την μοναξιά.
Για να την  δωρίσει μαχαίρι στο όνειρο...

Κυριακή 24 Μαΐου 2015

ΛΥΠΗΜΕΝΟ ΦΕΓΓΑΡΙ




Γιατί η πανσέληνος επιμένει να αδειάζει?..Να μικραίνει?..Να γίνεται ένα κομματάκι..μια μικρή, τόσο δα φλουδίτσα που χάνεται για λίγο στον σκοτεινό ουρανό και μετά να ξαναγεμίζει ελπιδοφόρα, φωτεινή κι αγέρωχη?..
.Ίσως γιατί αφήνει το κάθε αστέρι που την περικυκλώνει  με τον έρωτα του να της παίρνει το φως...Ίσως γιατί έτσι της αρέσει να δίνεται και να σκορπά το φως της...
Ίσως γιατί ελπίζει πως κάποτε κάποιο αστέρι θα την αγαπήσει όπως είναι....Ολόκληρη, φωτεινή, αλλοπρόσαλλη, ...
Ίσως γιατί ελπίζει πως ο ήλιος δεν θα την φοβάται πια..Δεν θα τρέχει να δύσει μόλις τον πλησιάσει...
Ίσως γιατί θυμώνει που δεν ''καταδέχεται'να την κάψει....Ίσως γιατί την κουράζει το σκοτάδι που λάτρεψε , και που και  ζηλεύει το γαλάζιο που την χαιρετά....
Έτσι κι εμείς....Κι εσείς...Κι εκείνοι...Ποθούμε σαν πανσέληνοι να ζευγαρώσουμε με τον ήλιο...
Ξεχνιόμαστε σε στιγμές έκστασης,...Βαφτίζουμε από απελπισμένη δίψα για ταύτιση τον έρωτα αγάπη...Ελπίζουμε στο ''πάντα''που πάντα τρεχει πανικόβλητο στο άκουσμα του...Μετά ''μικραίνουμε''μέρα με την μέρα από πόνο, ερωτηματικά, θυμό, αγωνία, ελπίδα... Βουλιάζουμε.. .Στραγγίζουμε από πίκρα...
Κι εκεί που νομίζουμε πως χαθήκαμε μεσα στα σκοτάδια μας...ένα μικρό σαν φλουδίτσα φως μας χαιρετά και πάλι....Και μεγαλώνει πάλι μέσα μας...Και τρέφεται ξανά από φρούδες  ελπίδες...Μέχρι να γίνει η καρδιά μας μια ολοφώτεινη πανσέληνος...Κι ας ρισκάρει ξανά....Ας την πλανέψουν και την ξοδέψουν τα αστέρια...Ας μοιάζει αλλοπρόσαλλη μέσα στο φως της....Της φτάνει πως έστω για λίγο γέμισε τον σκοτεινό ουρανό τους....Πως έστω για λίγο ξεγέλασε τον ήλιο να αργήσει την δύση του.....

Τρίτη 19 Μαΐου 2015

Κ Υ Κ Λ Ο Σ. . .



Βαθιά ανάσα...Και παλεύω να χωρέσω την τετράγωνη λογική στον κύκλο μου...Να την κάνω σπλάχνο από τα σπλάχνα των ονείρων μου...Να την βυθίσω στο ασυνείδητο της επανάληψης...
Οι αιχμηρές γωνίες της γόρδιοι δεσμοί στο κατεστημένο των φόβων μου..Οι ευθείες γραμμές της..τόσο ανυπόφορα συμμετρικές, τόσο προβλέψιμα νωχελικές..Να τις τροχίσω..Τόσο όσο...
Να αντιδράσουν..? Να χωρέσουν...? Να με ματώσουν...? Να με πισωγυρίσουν στις ευθείες τους...?
Θα αντέξω...? Έναν ακόμα κύκλο μες τον κύκλο μου...? Θα ζαλιστώ...? Θα κραυγάζω...?
Θα αναρωτιέμαι....Θα φοβάμαι....Θα ακροβατώ...Θα ξεχνάω...Θα ξεχνιέμαι...Πάντα...
Αλλά και θα θυμάμαι...Τους αγαπημένους στίχους του ΄΄ημίθεου΄΄ποιητή....
'' Επειδή το αδοκίμαστο και το απ'αλλού φερμένο δεν το αντέχουν οι άνθρωποι'''....
Ισως γιατί ΄΄θολώνει'΄ τους καθρέφτες τους...Και τους βυθίζει στους δικούς τους κύκλους....



Τρίτη 31 Μαρτίου 2015

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ...


Σ Υ Ν Α Ν Τ Η Σ Η

Κοιτάχτηκαν και οι δύο στα μάτια με βλέμματα απορρημένα αλλά και φοβισμένα...Πάλι ξανασυναντιούνται..Πάλι θα πρέπει να πολεμήσουν η μία την άλλη..Εκεί που πλησίαζαν  το επιθυμητό..Να ξεχάσουν η μία την άλλη ..Να πορευτούν ανεξάρτητες και μόνες...Να διεκδικήσουν η κάθε μία τις ψυχές που στην κάθε μία αντιστοιχεί...
'' Τι κάνεις ''Αγάπη'?? Την ρώτησε η μία....
''Καλά είμαι'' θύμισε μου το όνομά σου..προσπάθησα πολύ ..αλλά στ αλήθεια το ξέχασα''..Αποκρίθηκε η άλλη...Και ήταν αλήθεια..Η 'Αγάπη''είχε πολύ αγάπη μέσα της για να θέλει να θυμάται αυτό το όνομα ..και πόσο περισσότερο αυτήν την οντότητα..
''Κακία''...το ξέχασες...εντάξει...θα το ξαναθυμηθείς ..δεν πειράζει''της είπε η ''Κακία''με φανερή ειρωνία και σιγουριά...'' Και φυσικά θα ήθελε πολύ να κάνει την ''Αγάπη''οδυνηρά να το ξαναθυμηθεί, να το πλησιάσει , να γίνει και πάλι ένα με ''εκείνη''.....
'' Μου έκανες κακό ''συνέχισε η ''Κακία'...Μου πήρες ό,τι με κόπο είχα κερδίσει και συνεχίζεις να το κάνεις ξέρεις...Να γίνεσαι ολοένα και πιο δυνατή, να μου ''κλέβεις''καρδιές που με πολύ κόπο ποτίζω....Να κάνεις ψυχές να γίνονται ευγενικές,φιλάνθρωπες, τρυφερές, να συγχωρούν, να αγαπούν!! Τι ηλίθιο πράγμα που είναι η αγάπη ''Αγάπη''!! Πότε κι εσύ θα το εμπεδώσεις πια!!?? Τι καταλαβαίνουν δηλαδή με το να θυσιάζονται στον βωμό της?? Μόνο πόνο παίρνουν για αντάλλαγμα από αυτήν..μόνο κοπιάζουν και κολυμπάνε σε ανύπαρκτες θάλασσες κάνοντας το ''καλό''νομίζοντας πως τους περιμένει μια ήσυχη ακτή..Βλακείες!!..Ευτυχώς βέβαια που υπάρχουν και κάποιες ''λογικές'ψυχές που με ακολουθούν...''Δόξα τον Διάβολο!!'''...είπε και γέλασε δυνατά και γεμάτη κακία η ''Κακία''.....
Η ''Αγάπη''κοιτώντας την λυπημένα και ψύχραιμα και σκύβοντας δακρυσμένη το όμορφο κεφάλι της σκέφτηκε αρχικά να σιωπήσει...Να μην απαντήσει στο παραλήρημα της ήττας της...Ήταν φανερό πως ότι έλεγε ήταν ένας παροξυσμός αδυναμίας..παραδοχής...πως δεν είχε τελικά την δύναμη που θεωρούσε πως είχε...Πως την''πονούσε'--'αν μπορούσε η ''Κακία''ποτέ να πονέσει-- που έχανε συνέχεια έδαφος...Σ αυτόν τον παράλογο και αθέμιτο ανταγωνισμό που η ίδια επέλεξε...Αλλά τελικά αποφάσισε ήρεμα και με αγάπη η ''Αγάπη''να της μιλήσει..κοιτώντας την και πάλι ίσια στα μάτια...
''Λυπάμαι ειλικρινά ''Κακία''που νιώθεις και σκέφτεσαι έτσι....Λυπάμαι για σένα...όμως χαίρομαι πολύ για αυτές τις καρδιές που αναφέρεις ..που ευτυχώς επιλέγουν να έχουν εμένα μέσα στο σπιτάκι τους...που διαλέγουν τον πόνο και την καθαρή συνείδηση, την θυσία, την χαρά της καλοσύνης, από από την πρόσκαιρη ''χαρά''που εσύ θα τους έδινες...Από τον θυμό, την εκδίκηση που δεν βγάζει πουθενά, από τις τύψεις , το αμείλικτο κυνηγητό της συνείδησης, που πάντα καραδοκεί μετά από τον όλεθρο της ψυχής τους...Και όσο κι αν εσύ με παλεύεις , όσο κι αν το φόρεμα του μίσους σου μακραίνει, όσο κι αν ''΄χαίρεσαι ''κάποιες στιγμές που με νικάς, τόσο περισσότερο και αναγκαστικά θα σε πολεμάω...Και εγώ θα λέω ..''Δόξα Τω Θεό'' που το κάνω.....Ξέρω πόσο πληγώνω τον εγωισμό σου , ξέρω πόσο περισσότερο σμιλεύω με τις νίκες μου την κακία σου ''Κακία''αλλά δεν μου δίνεις άλλη επιλογή.. Γιατί αυτή είμαι εγώ..κι αυτή θα είμαι...Η ''Αγάπη'' ''...Και πάντα θα κάνω αυτά που ξέρω από αιώνες να κάνω, να χαρίζω....
Πάντα θα υπομένω, πάντα θα ελπίζω να κερδίσω περισσότερες καρδιές από σένα, πάντα θα δίνω,πάντα θα αγαπάω!!...Γιατί είμαι και θα είμαι  ΑΓΑΠΗ....
Η ''Κακία''της έριξε ένα τελευταίο βλέμμα γεμάτο μίσος και σαν από θαύμα έγινε αόρατη αφήνοντας πίσω της μία σκόνη από κενό...........