Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Στα φετινά Χριστούγεννα δεν θα κάνουν όλοι ''Like''.....

Πάντα τα Χριστούγεννα ήταν για μένα μια γιορτή περίεργη...Από την μια όλη αυτή η λάμψη στους δρόμους και τις πλατείες, η χαρούμενη προσμονή, κι από την άλλη μια βαθιά μελαγχολία  για κάποια Χριστούγεννα που δεν θέλω να θυμάμαι...
Πολλοί λένε πως οι γιορτές είναι μόνο για τα παιδιά και για όσους αισθάνονται παιδιά...Αλλά ακόμα κι αν δεν αισθάνεσαι παιδί, όταν έχεις ο ίδιος παιδί, μέσα από τα δικά του μάτια καταφέρνεις έστω και για λίγο να νοιώσεις την γιορτινή ατμόσφαιρα...
Ένα τέτοιο γιορτινό καταναλωτικό απόγευμα ήταν και χτες...Ο  μικρός μου με παρέσυρε με τον ενθουσιασμό του και βγήκαμε μια βόλτα στα μαγαζιά για να δει τι παιχνίδι θα διαλέξει για να ζητήσει να του φέρει ο Άη Βασίλης...
Και είπαμε να αγοράσουμε και λίγα καινούρια στολίδια για το δέντρο μας γιατί όπως πολύ εύστοχα παρατήρησε,''Μαμά ,τα στολίδια αυτά είναι πλέον για...απόσυρση!!Από τότε που ήμουνα στην κούνια τα θυμάμαι!! Ουφ!!Ας πάρουμε και κανένα καινούριο!!''..
Περάσαμε μία ολόκληρη ώρα μέχρι να επιλέξει το αστεράκι μου τι στολίδια ήθελε κι όταν επιτέλους αποφάσισε και σιγουρεύτηκε για την σωστή του...επιλογή, βρεθήκαμε εγώ ανακουφισμένη, κι εκείνος γελαστός στην ουρά του ταμείου, που δεν ήταν και τόσο μεγάλη όσο άλλες χρονιές...
Και απ΄ότι γενικά είχα παρατηρήσει τίποτα δεν ήταν στην ατμόσφαιρα της αγοράς όπως τις άλλες χρονιές...Μια αίσθηση καταναγκαστικής χαράς, μια αδημονία στα μάτια των περισσότερων να ...περάσουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα αυτές οι γιορτές....Και βέβαια καθόλου αδικαιολόγητη....
Για να είμαι ειλικρινής κι εγώ το ένοιωσα κάποιες στιγμές αυτό...Έτσι όπως είναι τα πράγματα πια γύρω μας, όταν ακόμα και το αυτονόητο δικαίωμα της επιβίωσης τίθεται προς..διαπραγμάτευση,κι όταν όλες οι προβλέψεις για το νέο έτος δεν έχουν την παραμικρή νότα αισιοδοξίας ε,πόσο μπορούν να σε παρηγορήσουν τα προσωρινά φωτάκια στις πλατείες??
Πόσο μπορούν να σε ζεστάνουν μόνο οι φωτογραφίες των τζακιών δίπλα σε Χριστουγεννιάτικα δέντρα όταν εσύ δεν έχεις δικό σου τζάκι?.....
Και πόσο να σε γλυκάνουν τα μελομακάρονα στις βιτρίνες των ζαχαροπλαστείων όταν δεν μπορείς να τα γευτείς?.....
Φέτος για πρώτη φορά στην ζωή μου ένοιωσα τύψεις....Τύψεις που εγώ έχω (ακόμα) αυτά που ήταν κάποτε για όλους απλά και αυτονόητα...
Κι αυτές οι τύψεις γίνανε καρφιά εκείνη την στιγμή που βγαίναμε από το κατάστημα, εγώ κι ο μικρός μου, φορτωμένοι με πακέτα, χαρούμενοι , γελαστοί...Ένα δυνατό κλάμα δίπλα μας τράβηξε την προσοχή πρώτα του γιου μου και μετά την δική μου...
.Ένα παιδάκι να κλαίει γοερά στην αγκαλιά της μάνας του, μιας κοπέλας γύρω στα τριάντα..Ψηλή , πανέμορφη, με δυο δακρυσμένα μάτια να του λέει στο αυτάκι του..''Σώπα μωράκι μου δεν γίνεται , δεν έχει η μανούλα σήμερα...Αύριο θα έρθουμε...Αύριο μωρό μου μπορεί να έχω...'' Κι εκείνο να φωνάζει δυναμώνοντας ακόμα πιο πολύ το κλάμα του..''Ψέματα μου λες ψέματααα!! Και χτες και προχτές που περάσαμε το ίδιο μου είπες!! Και για το δέντρο μου είπες αύριο!!Και πάλι σήμερα δεν έχουμε!!!'''
Καθηλώθηκα εκεί, μπροστά σ'αυτό που συνέβαινε και πριν προλάβω να συνέλθω, να σκεφτώ, με πρόλαβε το μέλλον....Ο γιος μου άρπαξε την μια τσάντα από τα χέρια μου αυτή με τα γλυκά, και μαζί με την δική του που είχε τα στολίδια πήγε κατευθείαν στο παιδάκι και του είπε σε απόλυτα φυσιολογικό τόνο.."Έλα μην κάνεις έτσι παιδάκι, έτσι είναι οι μαμάδες όλο λένε και μετά ξεχνάνε!Να κι η δική μου έτσι κάνει!Πάρε εσύ σήμερα τα δικά μας ψώνια και θα έρθουμε εμείς αύριο να ξαναψωνίσουμε!! Έτσι μαμά?? Το παιδάκι κουράστηκε να περνάει κάθε μέρα και να ακούει όλο αύριο και αύριο!!Πες του μαμά κι εσύ ότι δεν πειράζει , πες του τοοο!!!'''μου φώναξε κοιτώντας με παρακλητικά και ίσια στα μάτια...
Η συνέχεια του περιστατικού δεν νομίζω πως έχει σημασία..Σημασία έχει αυτό που μου δίδαξε..
Δεν μπορεί κανείς να εξηγήσει στα παιδιά όλη αυτήν την παράνοια και την αδικία γύρω μας..Όπως ακριβώς κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να τους αφαιρέσει το δικαίωμα να είναι παιδιά...Και όπως ακριβώς κανείς και τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει  την αγάπη ενός παιδιού..Την ψυχή ενός παιδιού..
Γιατί είναι η μόνη γνήσια , αληθινή, αδιαπραγμάτευτη, καθαρή..Και ίσως η μόνη για την οποία τελικά αξίζει να υπάρχουν ακόμα, και για πάντα Χριστούγεννα....


Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

''Ηλεκτρονικοι''συλλογισμοί....Παράτερη νοσταλγία....

Με καλημέρισε τυπικά και της το ανταπέδωσα...μετά με ρώτησε με ειρωνική απορία..''Γιατί με διέγραψες από φίλη στο facebook?''
Την κοίταξα με νόημα μέσα στα μάτια και δεν της απάντησα παρά μόνο χαμογέλασα πικρά και συνέχισα τον δρόμο μου, παραμερίζοντας το θράσσος και τον εγωκεντρισμό και ίσως την αφέλεια που συνάντησα τυχαία...
Πολλές ''συναντήσεις''στην ζωή μας είναι τυχαίες..Κάποιες διαρκούν όσο και τα αμοιβαία συμφέροντα..κάποιες όσο οι αναγκαστικές συνθήκες συνύπαρξης..Κάποιες όσο το πάθος και ο ενθουσιασμός των στιγμών..Και κάποιες άλλες σπανιότερες κρατάνε για πάντα..Και παύουν να είναι συναντήσεις αλλά σχέσεις ζωής...
Εκείνο όμως που δεν μπορώ να καταλάβω, ( ίσως είμαι αναχρονιστική, ίσως τελικά λειτουργεί το χάσμα των γενεών),πως πλέον οι σχέσεις των ανθρώπων καθορίζονται από μια ''προσθήκη''η ''διαγραφή''η ακόμα και ''αποκλεισμό φιλιάς''..Μέσα από μια οθόνη, με ένα ψυχρό ποντίκι, με ένα στιγμιαίο κλικ..
Δεν μπορώ και δεν θέλω να συμμετέχω στην παράνοια της λίστας απλά και μόνο ''διαδικτυακών''φίλων...Δεν βρίσκω το λόγο και το θεωρώ όχι μόνο υποκριτικό αλλά και με μια δόση ...παράνοιας να διατηρώ στην λίστα φίλων μου ανθρώπους που έξω στην πραγματική μου ζωή ήταν φίλοι μου και τώρα δεν έχω καμία σχέση η ακόμα χειρότερα ΔΕΝ θέλω να έχω σχέση...΄
Μένω άναυδη και θυμωμένη όταν βλέπω διαδυκτιακές ευχές από γνωστούς και φίλους στην καθημερινότητα μου να αντικαθιστούν το τηλεφώνημα, που σου δίνει την χαρά και την ζεστασιά της ακουστικής (έστω) επικοινωνίας..
Κάποτε οι άνθρωποι μιλούσαν στο τηλέφωνο συχνά...κάποτε συναντιόμασταν οι φίλοι σε σπίτια, ταξιδεύαμε ώρες για να πάμε σε μακρινούς δικούς μας...κάποτε αγκαλιάζαμε τον άνθρωπο μας και μοιραζόμασταν τις αισθήσεις μας, την χαρά, τον πόνο, τον έρωτα..Και καυγαδίζαμε κοιτώντας στα μάτια ο ένας τον άλλον, χωρίς να ..αποστείλουμε  τον θυμό μας με mails και sms....
Οχι δεν θέλω να ''σνομπάρω''τον καινούριο τρόπο επικοινωνίας, ούτε να επικρίνω τα νέα παιδιά που αυτό βρήκαν, αυτό έμαθαν, αυτό πράτουν, γιατί αυτό τους δώσαμε...
Και αποδέχομαι ότι κάποιες φορές μέσα στον διαδικτυακό χώρο μπορούν να γνωριστούν άνθρωποι και να δημιουργηθούν αξιόλογες σχέσεις.....Εχει συμβεί και σ'εμένα... Αλλά αυτές είναι σπάνιες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα...
Και λυπάμαι που όι σχέσεις μπαίνουν τόσο εύκολα σε ''λίστες απόρριψης'',το ενδιαφέρον μας έγινε ένα ''like''', τα συναισθήματα  '''κλήσεις που προωθούνται'', και η μοναξιά μας ιστοσελίδες που αλλάζουν με ένα ''κλικ''......