ΣΤΑ ΟΡΙΑ....

                                  

                                   ΣΤΑ ΟΡΙΑ...

 Ένα ''θέλω''σαν παράφωνη συγχορδία στις νότες του ''πρέπει'..
 Ένας χείμαρρος πίκρας να πλημμυρίζει το χωράφι της καρδιάς...

 Φορεμένη ανάποδα μία αγάπη για λίγες στιγμές μακριά.....

 Για λίγες ανάσες αποτύπωμα της νοσταλγίας ενός αύριο..

.Μία ζωή σε καραντίνα σιωπής να προσμένει μία άλλη.

 Μια αλλόκοτη παρωδία η αναβολές  και οι κραυγές της.
'Ίσως αύριο''να λέει 'Ισωςτώρα'.. ''Ισως ποτέ!''να της φωνάζεις..Με φωνή πνιγμένη από την σκόνη της ανάγκης και της προσμονής...
 Αέναη η μάχη των χρωμάτων της ψυχής...Η παρτίδα τους  αιώνια στημένη....

Άλλο το διάφανο...άλλο το λευκό...Άλλο το μαύρο κι άλλο το σκοτεινό..

Ήμουν εδώ ...ήσουν εδώ..ήταν όλα εδώ...Πάνω στην γραμμή....Κι εκείνα και το ''εμείς''''..
Για τότε...για το λίγο...για την υπέρβαση του για πάντα να σιγοκαίει το ποτέ.........

                                               

Σώμα και ψυχή...

Πόσο σώμα ακόμα θα ξοδέψεις για να με βγάλεις από την κρυψώνα μου;;; Ρώτησε η ψυχή μου με αναίδεια...
Όσο ακόμα χρειαστεί για να πάψεις να κρύβεσαι..της απάντησα...
Όσο ακόμα πονέσει για να συμφιλιωθείς μαζί του...
Γιατί μακριά σου, δεν είναι σώμα , είναι φυλακή...
Γιατί δίχως εσένα είναι κανένα....
Μόνο αν μαζί γίνεται ένα, θα πάψει να σε ψάχνει....Μόνο τότε θα πάψει να ξοδεύεται.....