Περιπλανιέμαι
για ώρες μέσα σε μια αλλόκοτη βροχή από γιατί…..Οι σταγόνες τους πέφτουν πάνω μου δυνατά και αποφασισμένα..Στεγνώνουν πάνω
στο δέρμα της ύπαρξής μου με στυφή γεύση…Και με αναγκάζουν να κλείσω τα μάτια…Μα
εγώ βλέπω μέσα από την σιγουριά του διχασμού…Το μέλλον της ψυχής μου εκεί, θολό
από πάντα….Μια αχνή ομίχλη αργά ξεδιπλώνει και μου απλώνει δειλά το χέρι της…Της
το δίνω κι εγώ διστακτικά….Και βαδίζουμε σιγά σιγά μαζί..Για να συναντηθούμε
και πάλι….Ξανά….Στο γνωστό σταυροδρόμι….Εκεί που το πρέπει, πρέπει να διαλέξει
το μπορώ…Και το μπορώ να μπορέσει να αγνοήσει το θέλω….Για να αρχίσει και πάλι
μια απεγνωσμένη βροχή από γιατί…..
