Παραπατάνε οι στίχοι μου πάνω στα πλήκτρα...
Με δυσκολία αναπνέουν τα νοήματα...
Άλλες φορές ζητούν την απομόνωση, κι άλλες φορές το ζευγάρωμα με άλλα μάτια...
Άλλα βράδια την απόλυτη σιωπή, κι άλλα την φλυαρία με άλλα στόματα....
Απύθμενη η λήθη που γυρεύουν...Να βουλιάξουν μέσα της ..να τους καταπιεί, να τους λυτρώσει..
Να την δαμάσουν, να την ελέγξουν, να την καταστήσουν δεδομένη...
Αμφίρροπη η διάθεση τους για αναγνώριση..Τα αριστουργήματα τα έγραψαν κάποιοι άλλοι...Ασύγκριτοι...ημίθεοι στο πνεύμα...παντοτινοί στις μνήμες μας..
Οι δικοί μου στίχοι είναι αερικά, αποδημητικά πουλιά, με φωλιές τις άνυδρες καρδιές και τις βαθιές αισθήσεις...
Οι δικοί μου στίχοι είναι απλή συνωνυμία, ανάγκη για διαίρεση, ελάσσονες συγχρονισμένες νότες πάνω στο πεντάγραμμο του ψυχισμού μου...Του δικού μου...Του δικού σου....Των δικών τους..
Όσων έχουν το σθένος της υποταγής στην αιωνιότητα της έμπνευσης..
Και το πάθος της αναχώρησης από τους χρησμούς του πλήθους..
Από το αβυσσαλέο, ανέραστο πλήθος που με φόντο την αδιαφορία, ακονίζει την μοναξιά.
Για να την δωρίσει μαχαίρι στο όνειρο...
