Νομίζω πως ο ήχος στον χτύπο της πόρτας μου είναι σε κλίμακα ματζόρε ....Πως το χαμόγελο που με συναντάει βγαίνει μέσα από ανόθευτη αλήθεια.....Πως η φιλία που με επισκέπτεται δεν είναι φορεμένη ανάποδα....
Είναι από αυτές τις αισθήσεις που φτιάχνει με το νου της η ελπίδα....
Είναι από εκείνες τις επιθυμίες που θυμίζουν παιδικές προσδοκίες να βγει το παραμύθι αληθινό...
Η από εκείνες τις νωπές αναμνήσεις που ομολογούν πως δόθηκαν δωρεάν σε χέρια που τους απέρριψαν για πάντα την πιθανότητα να γεννήσουν κάποιο μέλλον...
Και έτσι αρχίζω πάλι να ανεβαίνω αργά ένα ένα τα σκαλιά από τους πόθους που είχα ισοπεδώσει, να παίζω μονόπρακτα με μοναδικό θεατή την ψυχή μου, που με πεισματική αισιοδοξία χειροκροτεί ενθουσιασμένη..
.Γιατί η ψυχή έχει ανάγκη πάντα την νοσταλγία της τελειότητας...Διψάει για γενναιόδωρα όνειρα, που να τρέχουν μπροστά από θλίψεις και αμφιβολίες...Πέρα από άλλοθι που την γεμίζουν με σταυρούς από προφάσεις....
Και καμιά φορά δικαιώνεται και το γιορτάζει σαν ξένοιαστο παιδί, σαν φυλακισμένος που δεν θέλει να θυμάται πως πήρε μόνο για λίγες μέρες άδεια, σαν δάκρυ χαράς που θέλει να πιστεύει πως από πίσω του δεν το ακολουθεί η λύπη...
Κι έτσι και πάλι ξεγελιέται και ταράζεται.....Καμιά φορά.......
