Γιατί η πανσέληνος επιμένει να αδειάζει?..Να μικραίνει?..Να γίνεται ένα κομματάκι..μια μικρή, τόσο δα φλουδίτσα που χάνεται για λίγο στον σκοτεινό ουρανό και μετά να ξαναγεμίζει ελπιδοφόρα, φωτεινή κι αγέρωχη?..
.Ίσως γιατί αφήνει το κάθε αστέρι που την περικυκλώνει με τον έρωτα του να της παίρνει το φως...Ίσως γιατί έτσι της αρέσει να δίνεται και να σκορπά το φως της...
Ίσως γιατί ελπίζει πως κάποτε κάποιο αστέρι θα την αγαπήσει όπως είναι....Ολόκληρη, φωτεινή, αλλοπρόσαλλη, ...
Ίσως γιατί ελπίζει πως ο ήλιος δεν θα την φοβάται πια..Δεν θα τρέχει να δύσει μόλις τον πλησιάσει...
Ίσως γιατί θυμώνει που δεν ''καταδέχεται'να την κάψει....Ίσως γιατί την κουράζει το σκοτάδι που λάτρεψε , και που και ζηλεύει το γαλάζιο που την χαιρετά....
Έτσι κι εμείς....Κι εσείς...Κι εκείνοι...Ποθούμε σαν πανσέληνοι να ζευγαρώσουμε με τον ήλιο...
Ξεχνιόμαστε σε στιγμές έκστασης,...Βαφτίζουμε από απελπισμένη δίψα για ταύτιση τον έρωτα αγάπη...Ελπίζουμε στο ''πάντα''που πάντα τρεχει πανικόβλητο στο άκουσμα του...Μετά ''μικραίνουμε''μέρα με την μέρα από πόνο, ερωτηματικά, θυμό, αγωνία, ελπίδα... Βουλιάζουμε.. .Στραγγίζουμε από πίκρα...
Κι εκεί που νομίζουμε πως χαθήκαμε μεσα στα σκοτάδια μας...ένα μικρό σαν φλουδίτσα φως μας χαιρετά και πάλι....Και μεγαλώνει πάλι μέσα μας...Και τρέφεται ξανά από φρούδες ελπίδες...Μέχρι να γίνει η καρδιά μας μια ολοφώτεινη πανσέληνος...Κι ας ρισκάρει ξανά....Ας την πλανέψουν και την ξοδέψουν τα αστέρια...Ας μοιάζει αλλοπρόσαλλη μέσα στο φως της....Της φτάνει πως έστω για λίγο γέμισε τον σκοτεινό ουρανό τους....Πως έστω για λίγο ξεγέλασε τον ήλιο να αργήσει την δύση του.....
