Ανώφελη επιβράδυνση..

Λέξεις, λέξεις, λέξεις....Φωνές, φωνές, φωνές. Ερωτήσεις, απαντήσεις..Απαντήσεις, ερωτήσεις....Προτάσεις με συγκαλυμμένη ευθύνη..
Όλες τραβηγμένες με το ζόρι από την σιωπή...Όλες μια ασυνάρτητη συγκυρία..
Να προσπαθούν απεγνωσμένα να σε πλανέψουν με μία ανήλικη ωριμότητα...Να σε κάνουν να νιώθεις την πέτρα που ήρθε από κοντά σαν άγγιγμα ανώδυνο..Να σου αναβάλουν την δεδομένη  νύχτα ..Να εξαγοράζουν όσο όσο τις μετρημένες αντοχές σου...Τις ομίχλες που έγιναν παντοτινά φεγγάρια ...Και με μία ασπρόμαυρη σιγουριά,  να ελπίζουν πως για μία ακόμη φορά θα κοιμηθούν πίσω από την λάμψη τους...
Μέχρι που  οι λέξεις γίνονται  άδεια φύλα σε ξεχασμένο τετράδιο,, οι φωνές σωπαίνουν παγωμένες, οι ερωτήσεις περιφρονούν  τις απαντήσεις, οι απαντήσεις ντροπιάζουν τις ερωτήσεις............
Κι εφήμερα αγκαλιασμένες στροβιλίζονται στον μάταιο χορό τους....

Χάρτινο καράβι

Αν ποθείς ταξίδια ονειρεμένα μην ανέβεις σε χάρτινο καράβι..
Θα ναι μετά μία εύχρηστη δικαιολογία η άγκυρα σε βράχους αναγκαστικούς. Να σέρνει σε σκοτεινούς βυθούς μαζί της τους  προορισμούς.
Απάνεμοι παράμετροι τα ''ίσως''και τα ''αν''να βαριανασαίνουν  στα κύματα της ανάγκης σου...
Φάλτσες κραυγές οι φωνές των γλάρων στην ερημιά σου...
Μάταιη πρόσβαση στο βάθος της ψυχής σου η ανταμοιβή.
Και το χάρτινο καράβι θα μουλιάζει σε μια θάλασσα στυφή...
Aν θες ταξίδια αληθινά να κάνεις, με απάνεμα λιμάνια
αγκυροβόλησε για πάντα μέσα  στου μυαλού σου τα κεκτημένα..
Γιατί εκεί οι προορισμοί γεννιούνται και πεθαίνουν...

ΜΗ.....

Βγάλε την αλμύρα από τα δάκρυα...Να γίνουνε άγευστο  νερό..Να μην παζαρεύουν  την ανάσα απ'την καρδιά μας..
Όσο κι αν πάσχισες τους κόμπους μας να λύσεις ,αυτοί πεισματικά τυλίχτηκαν όλοι μαζί σε σιωπηλή συνωμοσία να μας πνίξουν..
Διάλογος -μονόλογος κάθε μας στιγμή...Να ορίζει το ανέφικτο..Κι εσύ να επιμένεις πως σου κόβουν την πνοή..
Σου κλέβουν τα κλεμμένα...Σου ακυρώνουν το πνιγμένο όνειρο..Πότε και γιατί?
Κι αν γδύσουμε τον φόβο, ,άλλο φόβο θα ντυθούμε...Κι αν την αλήθεια ψάξουμε μέσα στον θυμό, πάλι ψέματα στο μέλλον μας θα πούμε..Μην αφήσουμε ακέραστο τον χρόνο μας..
Άλλο ζω, άλλο υπάρχω..Άλλο μπορώ κι άλλο αντέχω...
Μαζί και χώρια.θα υπάρχουμε ...Μα όχι στο φιλί...Όχι άλλα μη...

ΗΘΕΛΑ....ΗΘΕΛΕΣ...

Ήθελα να κατέχω...Ήθελες να ανήκεις....
Ήθελα να απέχω.. Γινόσουνα μαγνήτης..
Ήθελα να απογειώνω...Σου άρεσε να ''χάνεσαι''...
Ήθελα να αναλύω...Μου έλεγες αισθάνεσαι...
Ήθελα να φεύγω...Ήθελες να περιμένεις...

Ήθελες να αντέχω...Κι εσύ να υπομένεις ...
Ήθελες να ελπίζεις...Σου λεγα κουράστηκα...
Ήθελες το όνειρο.....Και ξεγελάστηκα...
Ήθελες το αύριο...Φοβόμουν και το σήμερα...
Ήθελες τα πάντα μου..Σε πίστευα εφήμερα....

Γι αυτό συναντηθήκαμε...Έτσι πορευτήκαμε...Αναπόφευκτα καήκαμε...Και ανυπόφορα εκτοπιστήκαμε.....

WHY....?

Άστοχα λόγια...Φονικά...Δόλιες σκέψεις..Στον σκοτεινό διάδρομο του τέλους που μύριζε σκόνη από την αρχή του...Στις αντιφάσεις που μου άφησε σαν ύστατο δώρο...Άλλο στόμα μιλούσε για το ''πάντα''κι άλλη καρδιά το λαχταρούσε...Άλλα χείλη ορκίζονταν στου πάθους τις ρωγμές κι άλλο σώμα πίστευε τους όρκους..Αλλο μυαλό φοβόταν την φυγή, κι άλλο λιποτάκτησε ....Εκ του ασφαλούς στροβιλίστηκε η αγάπη στον τροχό της μοίρας...Στις πεπατημένες στροφές της ανίκητης λογικής...Αυτής που πάντα γδέρνει και σαπίζει όνειρα και υποσχέσεις..Που αντιστρέφει το παντοτινό.....Εκείνο που φοβηθήκαμε...Γι αυτό και μας μίσησε πολύ...Κι αν ακόμα ισόβια  θα ματωθούμε..κι αν ακόμα για όλα μετανιώσουμε, ένα θα μας μείνει αγαλματένιο , συμπαγές, αδυσώπητα δικό μας...Πέρα από την ερημιά μας , συμφιλιωμένο με την κατάντια μας..Και με εκείνη την στυφή γεύση του αίματος από ξεραμένη πληγή στην ψυχή μας...
Το...''γιατί άδικα ξεγελαστήκαμε?''....