Έψαχνα τον τον Θεό.Γιατί μου είπαν πως ήταν μόνο αγάπη..Τον πόθησα από παιδί αδιάκοπα. Γιατί μου έλειπε η αγάπη..Και τον γύρευα..τον φώναζα..
Μέσα από φιλοσοφίες, διδασκαλίες, κατηχήσεις, αγρυπνίες..Μέσα σε εκκλησίες, ατέλειωτα κηρύγματα,μικρές και μεγάλες προσωπικές 'θυσίες'..
Και Τον 'είδα'..Μέσα σε βολεμένες ζωές, σε ελεημοσύνες για το θεαθήναι, σε ανθρώπους που σκλήρυναν καρδιά και νου για να τον ''υπηρετήσουν''..
Μέσα από μία αγάπη που εξαγόραζα με πρέπει και χωρίς αγάπη αυστηρές νηστείες..
Και Τον 'άκουσα' .Με ένα παρατεταμένο αυστηρό δάχτυλο να μου θυμίζει μόνο αμαρτίες, με μία συνεχόμενη καταιγίδα να βρέχει στην ψυχή
μου ενοχές..Με ένα αόρατο μαστίγιο να με τιμωρεί για δυστυχίες που άθελα μου βίωσα..
Και τότε αναρωτήθηκα... Και έκλαψα..Και ένιωσα..Πως Τον έψαχνα λάθος...Γιατί Εκείνος ίσως είναι αλλού..
Ίσως είναι μέσα στα αθώα μάτια ενός παιδιού που παρ όλη την πείνα του μοιράζεται την καραμέλα που του δίνουν..
Ίσως είναι μέσα στο κουράγιο των ανθρώπων που κάνουν ξυπόλητοι χιλιόμετρα για ένα δοχείο νερό και μία χούφτα ρύζι..
Ίσως μέσα στην καρδιά ''άθεων''γιατρών χωρίς σύνορα στην τσέπη τους και στην ζωή τους..
Ίσως σε μουσκεμένα από δάκρυα μοναξιάς μαξιλάρια ανθρώπων που ζούνε μαζί αλλά μόνοι..
Ίσως σε άθλια από την φτώχεια σπίτια που μόνο με λίγο ζεστό ψωμί γεμίζουν χαμόγελα..
Ίσως στην θυσία 'μητέρων' που εθελοντικά μεγαλώνουν παιδιά καλύτερα από αυτές που έχουν δικά τους..
Ίσως στην υπομονή αθώων φυλακισμένων που πληρώνουν άδικα ποινές άλλων ενόχων..
Ίσως στην ταπείνωση μοναχικών ανθρώπων που ψελλίζουν 'ευχαριστώ' ακόμα και για τον ήλιο που ανατέλλει..
Έψαχνα τον θεό και ντράπηκα..Γιατί τον γύρευα περιορισμένα, τυπικά...κι όχι παντού!! Γιατί τον έψαχνα έξω από μένα ..Και μόνο για μένα...
