Άστοχα λόγια...Φονικά...Δόλιες σκέψεις..Στον σκοτεινό διάδρομο του τέλους που μύριζε σκόνη από την αρχή του...Στις αντιφάσεις που μου άφησε σαν ύστατο δώρο...Άλλο στόμα μιλούσε για το ''πάντα''κι άλλη καρδιά το λαχταρούσε...Άλλα χείλη ορκίζονταν στου πάθους τις ρωγμές κι άλλο σώμα πίστευε τους όρκους..Αλλο μυαλό φοβόταν την φυγή, κι άλλο λιποτάκτησε ....Εκ του ασφαλούς στροβιλίστηκε η αγάπη στον τροχό της μοίρας...Στις πεπατημένες στροφές της ανίκητης λογικής...Αυτής που πάντα γδέρνει και σαπίζει όνειρα και υποσχέσεις..Που αντιστρέφει το παντοτινό.....Εκείνο που φοβηθήκαμε...Γι αυτό και μας μίσησε πολύ...Κι αν ακόμα ισόβια θα ματωθούμε..κι αν ακόμα για όλα μετανιώσουμε, ένα θα μας μείνει αγαλματένιο , συμπαγές, αδυσώπητα δικό μας...Πέρα από την ερημιά μας , συμφιλιωμένο με την κατάντια μας..Και με εκείνη την στυφή γεύση του αίματος από ξεραμένη πληγή στην ψυχή μας...
Το...''γιατί άδικα ξεγελαστήκαμε?''....
