Αν η αναμονή στερεύει από αντοχή , δεν είναι πάθος...Ασσύμετρη απομμίμηση της φαντασίας είναι...
Αν οι αισθήσεις μιλάνε μόνο με λέξεις δεν είναι διάφανες....Μόνο ξέπνοο ρίγος της ανάγκης είναι....
Μην απλώνεις την ηχώ σου στους πόθους μου...Δεν θα ξυπνήσουν αν η ίδια η φωνή σου δεν αντέξει την αγκαλιά τους...
Αν όλες οι φωτεινές επιγραφές δεν δείχνουν με βέλη την ανοιγμένη πόρτα της ικεσίας σου....Για εκείνο το λίγο η το πολύ...Που εσύ αρνήθηκες ....Που εγώ ξέφτισα....Που εσύ μετάνοιωσες.....Που εγώ έπνιξα με καταιγίδες....
Τι σημασία είχε τότε το ''εσύ'' η το ''εγώ.''??...Τι νόημα είχε αν το βαφτίσαμε ''εμείς''??....Οπως και να το πούμε πίσω από χαραμάδες πια θα μας κοιτάζει......
Και μόνο με δεμένα χέρια την μαγεία του μυστικού μας θα ντροπιάζει........
Εσύ αγκάλιαζε σφιχτά την θαλπωρή της σιγουριάς σου......
Μέχρι να γίνει μια αιχμηρή συνήθεια που σε πνίγει.....
Μέχρι η φλόγα της νοσταλγίας να καταπιεί τις αντοχές σου......
Slave to illusions
