Έπεσε μια ξεδιάντροπη βροχή στην μνήμη μου...
Να μουσκέψει όσα με κόπο είχα αποξηράνει...
Βαλσαμωμένα φιλιά του Ιούδα, ανάσες παρωδίες,
που σπατάλησα και άρον άρον εγκατέλειψα....
Κι ας έφτυναν τις κραυγές τους στην πλάτη μου...
Ας σημάδευαν άστοχα τις ενοχές μου....
Εγώ ούτε ένα σκονισμένο βήμα μου δεν ξόδεψα,
ούτε μισό πισωγύρισμα, ούτε μια νότα μείζονα
από τον θρίαμβο της μουσικής μου....
Κι εκεί που την φαντασία μου ζωγράφιζα σε καμβά παρθένο,
εκεί που το μέλλον έβαζα κρυφά μέσα στους πόθους μου...
Αυτή η ξεδιάντροπη βροχή με έπνιξε ξανά μες την σιωπή.....
